Week 5: Cappadocie

Zondag 21 september

We gaan de stad in om wat te eten. We zitten buiten bij een leuk eettentje. Arie zit onder de tafel en dan...

Grote consternatie. Ze wordt aangevallen door een kat en die valt haar tot tweemaal toe aan.. Ze bloedt op haar neus en bij haar lip. Gelukkig valt het mee. Van alle kanten krijgen we doekjes aangereikt om Arie te verzorgen.

De katten in Safranbolu blijken bijzonder agressief te zijn. Er is een verzoek naar het Ministerie om een aantal katten af te schieten, maar er is nog geen toestemming. Zo vertelt een Engels sprekende man ons. Hij biedt aan naar een dierenarts te rijden, maar we vinden het niet nodig. Ze heeft alle spuiten gehad en de wondjes zijn erg klein.

In elke straat een kattenhuis buiten                        Ze zijn altijd met zoveel en nemen zoveel ruimte in

 's Nachts word ik ziek van het eten. Mijn darmen zijn zo overstuur, dat we maandag niet kunnen rijden. We plakken er dus nog een dag aan.

Piet gaat maandagmiddag een wandeling maken naar de top van de berg. Hij neemt Arie mee en ik ga mijn slaap van vannacht inhalen. Gelukkig is het prachtig weer. Dat maakt het ook wat aangenamer voor Harrie en Ineke, die geen moeite hadden met nog een dagje langer hier blijven.

Na ruim een uur komt Piet terug. Zijn shirt is bebloed. Bij het laatste stukje door het dorp wilde een kat Arie weer aanvallen. Piet heeft haar opgetild en toen werd hij de prooi van de kat. Ze sprong op zijn borst en klauwde zich met haar nagels vast in shirt en huid. Na een flinke uithaal van Piet probeerde de kat het nog  eens. Ze sprong en............ kwam met haar kop vol tegen de schoen van Piet.

Gelukkig heeft ook Piet er niets van over gehouden en hoefden we geen dokter te zoeken voor een tetanus injectie. We zullen de katten van Safranbolu niet snel vergeten.

Dinsdag 23 september 2014:

We brengen vanmorgen een bezoek aan het Crystal Terras in Incekaya zeven km van Safranbolu.

We zijn de eerste bezoekers vandaag en kunnen een leeg plateau fotograferen.

Het is een rare gewaarwording op een groot glazen plateau tachtig meter boven een kloof te staan en naar beneden te kijken. Helaas begint het net te regenen en is het uitzicht wat minder. Ook zijn de eerste twee bussen al gearriveerd. Wij gaan verder naar ons tweede uitstapje vandaag: het dorp Yoruk Koyu, vijftien km van Safranbolu, langs de weg naar Kastamonu.

Alle mannen in dit dorp hadden hetzelfde beroep. Ze waren bakker van vader op zoon. Ze bakten hun broden in zowat het hele land en er wordt beweerd, dat ze een soort monopoly hadden in Istanboel. (uit de Trotter Turkije)

Samen met een inwoner van Yoruk Koyu bezoeken we de Turkse wasplaats, die in het midden een grote plaat heeft waar de was op werd geboend. Het water liep in het midden van de plaat weg.

 Als we terug lopen komen we tot de ontdekking, dat in dit bakkersdorp geen brood te koop is. Gelukkig hebben Harrie en Ineke al brood gekocht en kunnen we delen.

We eten op de parkeerplaats en beginnen dan aan de rit naar Tosya. De hele dag moeten de ruitenwissers werken. Als we om half vijf de campers parkeren bij het tankstation Impragaz Turksana van Abdullah Yildrim net buiten Tosya wordt het droog.

                                       Coördinaten tankstation Impragaz  N 41°00.164   E 34°09.031

We worden hartelijk begroet door de vrouw van de pomphouder. Ze neemt ons mee. Achter het huis ligt op een groot zeil een enorme stapel rijst te drogen. Het moet nog gepeld worden. Daarna gaan we naar haar groentetuin. Haar schort gaat omhoog en wordt volgeladen met paprika's en pepers en wat snijbonen.

We moeten het aannemen. Ik leeg mijn doosje met marsjes, snickers en bounty's op mijn beurt in haar schort. Ook de rozijnen geef ik mee. Als dank krijg ik drie dikke zoenen.

Later brengt ze nog een schaal rijst en tomaten.

Woensdag 24 september:

Ik loop vanmorgen de straat omhoog in om nog wat foto's te maken. In een tuin zit een mevrouw in een grote pan paprika's te roeren. Er zit een vuur onder. Ze maakt een dikke saus.

Natuurlijk kom ik weer beneden met een doos warme paprikasaus. Het is ongelooflijk, hoe iedereen hier alles met iedereen deelt.

We maken vandaag een erg mooie rit naar Çorum.

Het landschap verandert en wordt kaler met wat sparren. In Iskilip is het markt. We parkeren de campers. Harrie blijft oppassen en wij gaan markten.

Çorum is bekend om zijn kikkererwten (leblebi), maar ook hier worden ze al volop aangeboden. Natuurlijk kopen we weer fruit, een kussensloop (voor mijn nieuwe kussen) en een roze slip. (eens kijken wie alles leest, haha)

De markten blijven hun aantrekkingskracht voor Piet en mij houden. Heerlijk!!

Rond half twaalf rijden we Çorum binnen en zien we een immens grote moskee. We parkeren de campers langs de weg en lopen erheen.

We zijn in de veronderstelling bij de Ulu Camii te zijn, maar dit is een compleet nieuwe, nog in aanbouw zijnde moskee. Helemaal in de steigers van binnen.

Er komt een Turkse meneer op ons af en vraagt waar we vandaan komen. Het blijkt de directeur van de bouw te zijn. Dan gaan alle deuren (lees steigers) voor ons open en leidt hij ons (zonder helm of iets van beveiliging) door de hele moskee. De kelders met de prachtige waszalen met douches, toiletten en wasbanken, voor mannen en vrouwen apart natuurlijk. De benedenverdieping voor de mannen met de katheder voor de imam (Piet wil dat ook eens proberen) en de bovenverdieping voor de vrouwen. De rondleiding wordt afgesloten met thee in het directeurskantoor.

Namen en adressen worden uitgewisseld en tot onze verrassing vertelt meneer Celal Alegoz, dat wij morgen uitgebreid in de krant staan.

Na twee kopjes thee wordt het tijd om afscheid te nemen.